Rok szkolny 2015/16

                                          Jubileusz naszego przedszkola

Czytaj dalej „Rok szkolny 2015/16” →

Nowa podstawa programowa z 17 czerwca 2016

Przedstawienie mikołajkowe  „Moc prezentów „,

w wykonaniu teatru 

nauczycielek naszego przedszkola  „Bajka”

 

 Jak co roku w Mikołajki  grupa teatralna nauczycielek naszego przedszkola, zaprezentowała bajkę „Moc prezentów ” szerokiej publiczności.

6 grudnia przedstawienie obejrzały dzieci z naszego przedszkola. 

Natomiast 8 grudnia  zaprezentowałyśmy nasze przedstawienie Stowarzyszeniu  na rzecz dzieci z zespołem Downa „Zawsze Razem”.

Po kilku dniach to samo przedstawienie obejrzały dzieci z zaprzyjaźnionego

Przedszkolanr 26   i  Szkoły Podstawowej nr 6, nr 10 i nr 12.

  Zakończyłyśmy nasze turnee zapraszając na przedstawienie Radę Rodziców

naszego przedszkola.

 

 

 Bajka pt. „Pierwsza pomoc i Zielony Kapturek”

w wykonaniu studentek V roku

Uniwersytetu Przyrodniczo- Humanistycznego

w Siedlcach

 

 

 Bajka  „Zaczarowany Koszyczek ” w wykonaniu

         teatru „Gargulec ” z Gdyni

 

Przedszkolaki z grupy Elfy i Puchatki na

„VIII Przedszkolnym Festiwalu Kolęd , pastorałek i Piosenek Świateczny0- Noworocznych

„Szła Kolęda 2014”

 

„Dzień Niebieski  „

” Dzień Czerwony”

 

„Dzień Zielony”

 

„Dzień Pomarańczowy”

Wyjazd na przedstawienie „Calineczka”

Wewnątrz przedszkolny konkurs piosenki o zdrowiu

 

Przegląd teatralny „Wiosna Radosna”

 Składamy serdeczne podziękowania wszystkim sponsorom 

III przeglądu teatralnego

„Wiosna Radosna”

 

Akcja „Sprzątanie świata”

 

Lekcja fizyki w przedszkolu

 

Podsumowanie Projektu Edukacyjnego „

„Segregacja śmieci i recykling”.

Nikola i Iga laureatki konkursu plastycznego „Ciepło systemowe” organizowanego przez Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej.

Obchody  „Dnia Godności Osób z Niepełnosprawnością”

 II miejsce na Festiwalu  Twórczości Dziecięcej kategoria

Taniec współczesny – Grupa Smerfy

 

I . WSTĘP

Ruch – obok mowy – jest najpowszechniej i najwszechstronniej wykorzystywanym środkiem w kontakcie człowieka z otaczającym go światem.
Ruch jest przejawem życia. Aktywność fizyczna jest czynnikiem kształtującym
organizm człowieka i jego funkcje. Rozwija i wzmacnia wszystkie układy organizmu, wywierając wpływ na ich budowę i sprawność. Człowiek potrzebuje aktywności fizycznej tak samo, jak pożywienia i powietrza. Jest to szczególnie ważne u dzieci, które znajdują się w fazie intensywnego rośnięcia, wzmacniania i doskonalenia. Występujący u dzieci „głód ruchu” jest właśnie wyrazem podświadomej chęci zaspakajania tej bardzo ważnej potrzeby – zapewnienia niezbędnego czynnika stymulującego rozwój.
Rodzice w trosce o zdrowie swoich dzieci, powinni zapewnić im odpowiednie warunki rozwoju motorycznego. Ograniczenie aktywności ruchowej jest zdecydowanie niekorzystne, gdyż opóźnia rozwój ruchowy i fizyczny dziecka. Może także źle wpływać na jego psychikę. Dziecko mniej sprawne ruchowo już w wieku przedszkolnym bywa izolowane przez rówieśników, bo psuje z zabawę. Odsunięcie od zabaw z rówieśnikami utrudnia proces uspołecznienia. Zorganizowana aktywność ruchowa w formie sportu i wychowania fizycznego w przedszkolach i szkołach jest uważana – obok poprawy wyżywienia i warunków bytowych – za przyczynę obserwowanego na przestrzeni ostatnich dwóch stuleci przyspieszenia rozwoju dzieci
i młodzieży. Natomiast ograniczanie aktywności fizycznej u dorosłych, związane
z ułatwieniami życia wynikającymi ze zdobyczy cywilizacji jest jedną z głównych przyczyn coraz częstszych chorób serca, otyłości, bólów kręgosłupa i innych
Aby aktywność ruchowa spełniła swoje zadanie, aby była skuteczna, musi być aplikowana w optymalnych dawkach. Wysiłek fizyczny nie może być zbyt mały –
nie wywoła bowiem pożądanych reakcji, nie pobudzi w sposób dostateczny czynności ustrojowych i nie spowoduje usprawnienia organizmu. Zbyt duża dawka ruchu, wysiłek ponad możliwości organizmu może być przyczyną wadliwego rozwoju
i degeneracyjnych zmian przeciążeniowych. Przed tym na szczęście organizm,
a zwłaszcza organizm dziecka, umie się dobrze bronić, reagując zmęczeniem. Ruch rozwija psychikę i osobowość dziecka. Aktywność fizyczną traktuje się jako przejaw aktywności intelektualnej i wyraz rozwoju psychicznego.

Aktywność ruchowa ma do spełnienia cztery podstawowe funkcje:
 funkcja korekcyjna- działania korekcyjne, przy użyciu odpowiednio dobranej
i sterowane aktywności fizycznej, podejmowane są w tych przypadkach,
gdy powstałe odchylenia rozwojowe można zlikwidować lub złagodzić
przy użyciu ćwiczeń korekcyjnych.
 funkcja kompensacyjna – wpływając na ożywienie organizmu, aktywność fizyczna ma przywrócić równowagę czynników korzystnych i szkodliwych.
 funkcja stymulacyjna – ruch pobudza rozwój organizmu. Mięśnie wykonujące pracę zwiększają swój przekrój, objętość, siłę i sprężystość. Równocześnie następuje wzmocnienie, pogrubienie i wzrost elastyczności i wytrzymałości ścięgien oraz więzadeł. Ruch sprzyja mineralizacji kości. Występujące
przy pracy mięśni większe zapotrzebowanie na transportowane przez krew środki odżywcze i tlen powoduje szybsze krążenie krwi i wzmożoną akcję serca, które wzmacnia się i rozbudowuje. Skurcze i rozkurcze mięśni ułatwiają krążenie krwi, tworząc tzw. pompę mięśniową. Ruch uaktywnia układ oddechowy, gdyż płuca musza wykonać zwiększoną pracę. Oddech
przy wysiłku fizycznym staje się głębszy i szybszy. Dzięki temu wzrasta pojemność życiowa płuc, a także ilość przyswajanego tlenu – więcej go dociera do rozwijających się narządów. Ćwiczenia fizyczne przyczyniają
się bezpośrednio do podwyższenia sprawności żołądka i jelit, a pośrednio wpływają na wydolność wątroby i nerek. Aktywność fizyczna pobudza dojrzewanie układu nerwowego. Szybciej dojrzewają ośrodki mózgu zawiadujące ruchami. Jednocześnie następuje wzrost szybkości przewodzenia impulsów nerwowych.
 funkcja adaptacyjna – aktywność ruchowa ma rozwinąć zaadaptowanie organizmu dziecka do zmieniających się warunków życia: klimatu, temperatury, wilgotności, ciśnienia, warunków społecznych i materialnych, pracy, nauki, trudnością dnia codziennego.
Aktywność fizyczna stanowi ważny element:
• prawidłowego rozwoju organizmu, jego układów i narządów
• rozwijanie funkcji i wydolności organizmu
• tworzenie poprawnej postawy i budowy ciała
• przystosowania do życia w otaczającym środowisku przyrodniczym
i społecznym
• zapobiegania chorobom
• rozwoju psychicznego i społecznego
• terapii wielu zaburzeń i chorób.

Rozwój psychiczny i ruchowy dziecka w wieku przedszkolnym

Rozwój ruchowy dziecka jest ściśle związany z jego rozwojem somatycznym (rośnięciem, zmianami proporcji, przyrostem masy mięśni, procesem kostnienia szkieletu), z rozwojem fizjologicznym (usprawnieniem mechanizmów krążenia
i oddychania, przebiegiem biochemicznych procesów w mięśniach, dojrzewaniem układu nerwowego) i rozwojem psychicznym (od którego zależą motywy podejmowania czynności ruchowych oraz stany emocjonalne w znacznym stopniu regulujące czynności ruchowe i poziom sprawności) , a także z rozwojem umysłowym (który warunkuje racjonalność postępowania) i rozwojem społecznym ( który każe dziecku honorować racje innych i dostosowywać swoje zachowanie – w tym motorykę – do obowiązujących norm i obyczajów).
Rozwój sprawności ruchowej dziecka przedszkolnego przebiega w dwóch kierunkach: z jednej strony jest to doskonalenie ruchów postawno- lokomocyjnych (chodu, biegu, skoków, wspinania się itp.), z drugiej – rozwój ruchów manipulacyjnych (polegających na zdolności posługiwania się przedmiotami i narzędziami codziennego użytku). Charakterystyczną cechą wieku przedszkolnego jest wielka biologiczna potrzeba ruchu. Jest ona przyczyną ogromnej ruchliwości dziecka, dużej liczby kroków, tendencji do ruchów zbyt obszernych, rozrzutny.
Jednocześnie rozwija się samoobsługa i samodzielność. Dziecko samo je, myje się, rozbiera i ubiera, utrzymuje porządek we własnych rzeczach, pomaga w łatwych procesach domowych. Dziecko w tym wieku uczy się jeździć na rowerze, pływać, jeździć na łyżwach i nartach, grać na instrumentach. Stopniowo doskonalące się ruchy drobnych mięśni dłoni umożliwiają coraz sprawniejsze posługiwanie się ołówkiem, pędzelkiem, nożyczkami. U dzieci przedszkolnych występuje dziwne dla dorosłych zjawisko: szybciej uczą się pływać lub jeździć na łyżwach niż np. zapinać guziki
czy wiązać sznurowadła. Dla dziecka drobne ruchy manualne są jeszcze trudne
i bardziej męczące niż praca dużych grup mięśniowych.
Tempo rozwoju motorycznego dziecka przedszkolnego nie jest równomierne. Każdy krok przynosi istotną różnicę w poziomie sprawności i rozwoju motorycznym. Najszybsze zmiany występują między 4 a 5 rokiem życia. W wieku 5 lat dziecko wchodzi w tzw. złoty okres motoryczności. Kończąc 6 rok życia, osiąga taki poziom rozwoju motorycznego i umysłowego, który pozwala mu na podjęcie nauki szkolnej.
Poszczególne dzieci mogą różnić się między sobą tempem rozwoju motorycznego. Wpływa na to wiele cech wrodzonych, w tym głównie tzw. uzdolnienia ruchowe, ale bardzo istotne znaczenie mają także czynniki środowiskowe, a więc tryb życia, ćwiczenia, trening. Ruch i zabawa są przejawami zaspokojenia potrzeb dziecka. Pozwalają doskonalić motorykę, ale są także istotnym czynnikiem rozwoju somatycznego, psychicznego i społecznego. Rodzice powinni umożliwić dziecku wszechstronną aktywność ruchową, sprzyjać jej i wspomagać. Ograniczenie spontanicznej aktywności ruchowej dziecka jest sprzeczne z jego potrzebami rozwojowymi.
Program „Sport to zdrowie” przeznaczony jest do realizacji w roku szkolnym 2014/15 przez dzieci 3,4,5,6 letnie podczas zabaw ruchowych na świeżym powietrzu, ćwiczeń porannych i ćwiczeń gimnastycznych.
Program powstał w oparciu o podstawę programową wychowania przedszkolnego zatwierdzoną przez MEN (DZ.U. Nr 157, poz. 1100 – Rozporządzenie MEN z dnia 23 sierpnia 2007r.), mająca stanowić zgodnie z zaleceniami MEN dokument podstawowy przy opracowaniu innowacyjnych programów wychowania przedszkolnego.
Treści programu wychowania fizycznego dla dzieci w wieku przedszkolnym realizowane są w ramach obszarów edukacyjnych zawartych w „Podstawie programowej dla przedszkoli, oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych oraz innych form wychowania przedszkolnego” z dnia 23 grudnia 2008r.:
1. Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci; porozumiewanie się z dorosłymi i dziećmi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i w sytuacjach zadaniowych.
1.2. przestrzeganie reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej (dziecko stara się współdziałać w zabawach i w sytuacjach zadaniowych);
1.3. w miarę samodzielne radzenie sobie w sytuacjach życiowych i próby przewidywania skutków swoich zachowań;
2. Kształtowanie czynności samoobsługowych, nawyków higienicznych i kulturalnych. Wdrażanie dzieci do utrzymania ładu i porządku.
2.4. samodzielne ubieranie się i rozbieranie, dbanie o osobiste rzeczy i nie narażanie ich na zgubienie lub kradzież;
2.5. utrzymywanie porządku w swoim otoczeniu;
5. Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci.
5.3. dziecko jest sprawne fizycznie lub jest sprawne w miarę swoich możliwości, jeżeli jest dzieckiem mniej sprawnym ruchowo;
5.4. uczestnictwo w zajęciach ruchowych, w zabawach i grach w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na boisku, w sali gimnastycznej;
6. Wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo własne i innych.
6.5. próby samodzielnego i bezpiecznego organizowania sobie czasu wolnego w przedszkolu i w domu.

Przewidywane osiągnięcia:

Dziecko:
• wie, że aktywność ruchowa jest niezbędna dla zdrowia,
• zna zasady zachowania podczas zajęć,
• jest otwarte, koleżeńskie i pewne siebie,
• panuje nad swoimi emocjami podczas różnych czynności związanych z elementami współzawodnictwa,
• potrafi wykonywać poznane wcześniej ćwiczenia gimnastyczne,
• potrafi czerpać radość ze wspólnie spędzonego czasu,
• potrafi aktywnie wypoczywać.

Założenia programu:
• upowszechnienie sportu, rekreacji i aktywności fizycznej wśród jak najszerszej grupy dzieci w wieku przedszkolnym,
• stworzenie sprzyjających okazji edukacyjnych umożliwiających wspieranie i wspomaganie indywidualnego rozwoju dziecka,
• kształtowanie postaw i nawyków higieniczno – zdrowotnych, wdrażanie do zdrowego stylu życia oraz umiejętnego korzystania z takich czynników jak ruch, powietrze, woda, słońce, przestrzeń.

Ewaluacja działań:
Do ewaluacji wykorzystano (ocenie podlegał przyrost sprawności ruchowej):
• obserwacje postaw i zachowań dzieci podczas zajęć ruchowych
• ankieta dla nauczycieli
• ankieta dla rodziców
• wywiad z dzieckiem
• turniej sportowy- analiza osiągnięć dzieci

II. CELE OGÓLNE I SZCZEGÓŁOWE

III. METODY I FORMY ZAJĘĆ RUCHOWYCH W PRZEDSZKOLU
Wiek przedszkolny charakteryzuje się na ogół dużą plastycznością aparatu
ruchowego i słabymi zdolnościami koordynacji ruchów. W wieku tym dziecko zdolne jest do
dość intensywnego, ale krótkotrwałego ruchu. Natomiast w sferze psychicznej, w
omawianym okresie dziecko charakteryzuje się żywą wyobraźnią, skłonnością do
naśladownictwa jak również brakiem zdolności do dłuższego skupienia uwagi. Metody pracy
z dziećmi na zajęciach ruchowych winny sprzyjać rozwojowi dziecka w sferze poznawczej,
motorycznej i emocjonalnej, winny nawiązywać do jego możliwości i potrzeb. Kryterium
ułatwiającym dobór właściwych metod pracy winna być wiedza nauczyciela o
prawidłowościach rozwojowych oraz o odchyleniach w rozwoju motorycznym,
emocjonalnym i psychicznym dzieci w wieku od 3 do 7 lat. W pracy z dziećmi w przedszkolu
należy stosować różne metody dla pełnej realizacji programu, takie jak: metody odtwórcze i
twórcze.
METODY ODTWÓRCZE
Metody te polegają na posługiwaniu się pokazem zademonstrowanych przez
nauczyciela lub wybranego ucznia bądź na odwoływaniu się do pamięci ćwiczącego, który
wcześniej obserwował różne czynności ludzi, zwierząt, przedmiotów martwych (np.
zabawek). Dziecko musi przetransportować słowa na obraz ruchu powstający w jego
wyobraźni, wysłać do efektów polecenie wykonania odpowiedniego ruchu, a następnie
zweryfikować, czy wykonywany ruch odpowiada wymaganiom nauczyciela. Do metod
odtwórczych należą:
1) Metoda zabawowo – naśladowcza.
W zajęciach ruchowych prowadzonych tą metodą dziecko uczy się ilustrowania
ruchem jakiejś treści. Uwaga dziecka skupia się najczęściej na zjawiskach i przedmiotach
będących w ruchu. Ruchy wykonywane przez dziecko nie muszą być dokładnym
odtworzeniem zaobserwowanych czynności i zjawisk. Trzeba dać dzieciom dużo swobody,
nie hamować ich inicjatywy i fantazji.
2) Metoda bezpośredniej celowości ruchu (zadaniowa).
Metoda ta polega na wyrozumowanym zestawieniu odpowiednio dobranej pozycji
wyjściowej z przemyślanym przebiegiem ruchu wykonanym z przyborem lub bez niego.
Repertuar zadań obejmuje ruch proste, łatwe i zrozumiałe, nie wymagające długich
wyjaśnień. Są to ruchy przemyślane i wymuszają na wykonawcy projektowy przebieg ruchu i
efekt zadania.
3)Metoda ścisła.
Metoda ta polega na ruchu odwzorowanym z pokazu lub wykonanym na podstawie
słownego ujęcia ruchu. Ćwiczenia są wykonywane jednocześnie przez wszystkich
ćwiczących na komendę lub w podanym rytmie. Stosując metodę ścisłą nie ma właściwej
atmosfery radości i swobody ruchowego wyżycia się na zajęciach.
CHARAKTERYSTYKA METOD TWÓRCZYCH
Spośród tej grupy metod zachęca się do wprowadzenia opowieści ruchowej,
gimnastyki twórczej R. Labana, K. Orffa, gimnastyki rytmicznej A. i M. Kniessów oraz ruchu
rozwijającego W. Sherborn. W metodach twórczych odchodzi się od komend,
stereotypowych kolumn ćwiczebnych, a wprowadza się przyjemny nastrój sprzyjający
twórczości, często stosuje się muzykę, przybory, przyrządy, pracę z partnerem i w grupie oraz
różne formy aktywizacji ruchowej (pantomima, improwizacje ruchowe, inscenizacja,
groteska, sceny dramatyczne, ćwiczenia muzyczno – ruchowe, itp.). Nauczyciel wymagający
od swych wychowanków kreatywności, sam musi się wykazać tą cechą, tworząc coraz to
nowe pomysły zadań ruchowych stosownych do właściwości wieku, warunków pracy i
temperamentu swych podopiecznych oraz wykorzystując regionalne formy kultury muzyczno
– ruchowej, zabaw, zwyczajów i obyczajów.
1) Metoda opowieści ruchowej
Metoda opowieści ruchowej polega na tym, że nauczyciel, poprzez odpowiedni
dobór tematu wymyślonego przez siebie opowiadania, działa na wyobraźnię dziecka
skłaniając je do odtwarzania ruchem treści opowiadania. Opowieść powinna być tak
sformułowana, aby jej obraz ruchowy odpowiadał zasadzie wszechstronności, tj. aby
angażując wyobraźnię dziecka usprawniał wszystkie główne grupy mięśniowe oraz narządy
wewnętrzne (głównie układy krążenia i oddychania). Powinien tu występować ruch o różnym
charakterze np. bieg, skoki, rzuty, czworakowanie, pełzanie, ciągnięcie, pchanie, noszenie itp.
Metoda opowieści ruchowej sprzyja rozwojowi fantazji, która w życiu dziecka, odgrywa
dominującą rolę; fantazja bowiem może pobudzać i utrzymać dziecko w ruchu, wywołać
przeróżne obrazy. Metoda ta wymaga jednak od nauczyciela dobrego, starannego
przygotowania i zrozumienia, że stosowane opowiadanie w czasie trwania zajęć jest tylko
środkiem do odtworzenia przez dzieci poprawnego ruchu. Układ opowiadania zatem musi
opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku i zmienności pracy
mięśniowej. Metoda ta najbardziej nadaje się do prowadzenia zajęć z młodszymi grupami
dzieci.
2) Gimnastyka twórcza Rudolfa Labana.
Twórcą tej metody jest R. Laban, a w Polsce spopularyzował ją W. Gniewkowski.
Gimnastyka twórcza jest protestem przeciwko tradycyjnej gimnastyce uprawianej „na
komendę”, w stereotypowej kolumnie ćwiczebnej. Metoda ta (nazwana także metodą
improwizacji ruchowej) daje nauczycielowi dużą swobodę wyboru zadań ruchowych. W
metodzie uwzględnia się łączenie ruchu z muzyką i rytmem, i dlatego często przy jej
realizacji zadań wykorzystuje się instrumenty perkusyjne. Każdy ćwiczący wykonuje zadanie
ruchowe na swój sposób i wobec tego pokaz wykonania jest zbędny. Należy tylko ćwiczącym
wyjaśnić, co mają robić, natomiast sposób wykonania zależy od ich inwencji twórczej,
pomysłowości fantazji oraz doświadczeń ruchowych